Jego zainteresowania badawcze koncentrują się na wymianie masy i ciepła między ekosystemami lądowymi a atmosferą. Stosuje techniki mikrometeorologiczne in situ do obserwacji strumieni wymiany gazów cieplarnianych w różnych typach ekosystemach. To podejście wspiera rozwój wiedzy o ekosystemach jako potencjalnych narzędziach do biochemicznej sekwestracji węgla. Prowadzi projekty naukowe mające na celu zapewnienie podstaw naukowych zarówno dla polityki łagodzenia zmian klimatu,
jak i adaptacji do nich.

Wiceprzewodniczący Oddziału Morskiego Polskiego Towarzystwa Hydrobiologicznego (PTH). Członek bentologicznej grupy roboczej Sekcji Biologii Morza Komitetu Badań Morza (KBM PAN) oraz Polskiego Towarzystwa Ochrony Przyrody “Salamandra”. Pomysłodawca i przewodniczący Polskiego Komitetu Nurkowania Naukowego oraz narodowy reprezentant przy European Scientific Diving Panel (ESDP). Jego zainteresowania naukowe koncentrują się na organizmach bentosowych i epifaunie zasiedlającej tzw. twarde dno, które charakteryzuje się największą bioróżnorodnością, badaniach rejonów polarnych (Spitsbergen i Antarktyka), a także na wrakach statków i ich wpływie na ekosystem Bałtyku.

Od 2001 roku pracował w IAUW w Pracowni Archeologicznych Badań Terenowych. Brał udział w licznych misjach archeologicznych o charakterze inwestycyjnym, obejmujących zarówno stanowiska miejskie, jak i inwestycje liniowe. W 2013 roku dołączył do Zakładu Archeologii Podwodnej, który obecnie funkcjonuje jako Pracownia Archeologii Podwodnej. Jego specjalnością oraz obszarem zainteresowań badawczych są metody badań archeologicznych w pracach historycznych, archeologia rzek, przeprawy mostowe oraz metodyka badań podwodnych. Posiada również uprawnienia instruktora nurkowania CMAS M1.

Absolwent Wydziału Biologii Uniwersytetu im. A. Mickiewicza w Poznaniu,
obecnie doktorant na Wydziale Biologii w Zakładzie Hydrobiologii
UAM w Poznaniu.
Od siedemnastu lat zajmuje się problematyką związaną z ochroną przyrody,
w tym zarządzaniem obszarami chronionymi. Od września 2021 r. zastępca dyrektora Zespołu Parków Krajobrazowych Województwa Wielkopolskiego. Interesuje się jeziorami ramienicowymi pod względem presji związanej
z zagospodarowaniem zlewni, a także wpływem zmian klimatu
na ekosystemy wodne.

Archeolog, archeolog podwodny, nurek zawodowy II klasy, dyrektor administracyjna Wydziału Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego (WA UW) oraz członek zespołu Pracowni Archeologii Podwodnej na WA UW. Zainteresowania badawcze skupiają się na późnej epoce brązu i wczesnej epoce żelaza w strefie bałtyckiej, ochronie podwodnego dziedzictwa kulturowego oraz metodach badawczych stosowanych w archeologii podwodnej. Magdalen Nowakowska przez szereg lat prowadzi badania archeologiczne na Niżu Polskim, głównie w strefie Warmii i Mazur oraz ma bogate doświadczenie międzynarodowe – był kierowniczką badań podwodnych na Krymie (Ukraina) oraz prowadzi podwodny projekt w Kuwejcie. Uczestniczyła w podwodnych projektach Machu Picchu, Gruzji oraz na Morzu Bałtyckim. Jest także aktywnym członkiem wielu międzynarodowych organizacji oraz zespołów eksperckich, m.in. UNESCO Unitwin Network for Undwerwater Archaeology, gdzie dzieli się swoją wiedzą i doświadczeniem, przyczyniając się do ochrony podwodnego dziedzictwa kulturowego. Od 2016 roku jest rzeczoznawcą ds. archeologii podwodnej przy Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego.